#COLUMN

ถ้าจะพูดถึง “ร็อคนอกกระแส” จากฝั่งอังกฤษและอเมริกา แต่ละคนน่าจะมีวงโปรดตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ซึ่งบางวงเราก็น่าจะระบุแนวชัดๆ ได้ เราก็จะเรียกแนวนั้นไป แต่มันก็จะมี “วงร็อค” อื่นๆ ที่เราไม่สามารถระบุแนวชัดๆ ได้ แต่เราจะเรียก “วงร็อค” เฉยๆ มันก็จะแปลกๆ เราต้องใส่แนวเพิ่มเติมไปหน่อย

ทุกวันนี้คนชอบกล่าวหรือกระทั่งเถียงกันในประเด็นว่า “ดนตรีร็อคตายแล้ว” ปัญหาคือแล้ว “ความตาย” ที่ว่า มันมี “นิยามเชิงปฏิบัติการ” ยังไง หรือพูดภาษาชาวบ้านก็คือ อะไรต้องเกิดขึ้นถึงจะเคลมว่าดนตรีร็อคตายไปแล้ว แน่นอน นี่เป็นสิ่งที่เถียงกันได้ไม่จบ

ถ้าคิดถึงปี 1991 จะคิดถึงอะไรกันครับ? คนฟังเพลงจำนวนไม่น้อย จะนึกถึงปีที่อัลบั้ม Nevermind ของ Nirvana ขึ้นอันดับหนึ่งในปีนั้น และเซ็ตธีมให้กับ “ดนตรียุค 1990s” เรียกได้ว่า ดนตรีแนวยุคก่อนหน้านั้น “ตายหมด” แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ?

ย้อนกลับไปสัก 30 กว่าปีก่อน ราวๆ ช่วงปลายยุค 1980’s ถึงตอนต้น 1990’s การเป็นนักดนตรีร็อคเป็นเรื่องที่เท่ห์สุดๆ และอาจเรียกได้ว่าเท่ห์กว่ายุคใดในประวัติศาสตร์โลก

เวลาเราพูดถึง “เพลงอังกฤษ” หลายๆ คนก็น่าจะนึกถึงกระแส Britpop ในช่วง 1990’s ซึ่ง เป็นกระแส “เพลงอังกฤษ” ที่น่าจะ “แรง” ที่สุดแล้วในระดับโลกในยุคสมัยของเรา

ผมมั่นใจว่าถ้าถามขึ้นมาลอยๆ ว่า อัลบั้มไหนคืออัลบั้มที่ขายดีที่สุดในประวัติศาสตร์อุตสาหกรรมดนตรีอเมริกา นักฟังเพลงชาวไทยส่วนใหญ่จะตอบไม่ถูก คนน่าก็เดากันไปต่างๆ นาๆ และชื่อที่คนนักถึงกันก็น่าจะหนีไม่พ้น Elvis Presley, The Beatles, Michael Jackson หรือกระทั่ง Taylor Swift