อเมริกาเป็นศูนย์กลางของวัฒนธรรมป็อปของโลกในศตวรรษที่ 20 ซึ่งอย่างน้อยๆ ก็ยากจะปฏิเสธว่าไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์หรือดนตรีที่ที่เสพกันทั้งโลก มันก็ผลิตจากอเมริกาทั้งนั้น
ถ้าพูดถึงแวดวงดนตรีที่เป็น “สุดยอด” ของโลก นอกจากแวดวงดนตรีอเมริกาและอังกฤษที่เราคุ้นเคยเป็นอย่างดีแล้ว แวดวงที่น่าจะติดอันดับในความ “เจ๋ง” แน่ๆ ก็คงจะหนีไม่พ้นญี่ปุ่น
ถ้าจะพูดถึง “ร็อคนอกกระแส” จากฝั่งอังกฤษและอเมริกา แต่ละคนน่าจะมีวงโปรดตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ซึ่งบางวงเราก็น่าจะระบุแนวชัดๆ ได้ เราก็จะเรียกแนวนั้นไป แต่มันก็จะมี “วงร็อค” อื่นๆ ที่เราไม่สามารถระบุแนวชัดๆ ได้ แต่เราจะเรียก “วงร็อค” เฉยๆ มันก็จะแปลกๆ เราต้องใส่แนวเพิ่มเติมไปหน่อย
ทุกวันนี้คนชอบกล่าวหรือกระทั่งเถียงกันในประเด็นว่า “ดนตรีร็อคตายแล้ว” ปัญหาคือแล้ว “ความตาย” ที่ว่า มันมี “นิยามเชิงปฏิบัติการ” ยังไง หรือพูดภาษาชาวบ้านก็คือ อะไรต้องเกิดขึ้นถึงจะเคลมว่าดนตรีร็อคตายไปแล้ว แน่นอน นี่เป็นสิ่งที่เถียงกันได้ไม่จบ
ถ้าคิดถึงปี 1991 จะคิดถึงอะไรกันครับ? คนฟังเพลงจำนวนไม่น้อย จะนึกถึงปีที่อัลบั้ม Nevermind ของ Nirvana ขึ้นอันดับหนึ่งในปีนั้น และเซ็ตธีมให้กับ “ดนตรียุค 1990s” เรียกได้ว่า ดนตรีแนวยุคก่อนหน้านั้น “ตายหมด” แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ?
ย้อนกลับไปสัก 30 กว่าปีก่อน ราวๆ ช่วงปลายยุค 1980’s ถึงตอนต้น 1990’s การเป็นนักดนตรีร็อคเป็นเรื่องที่เท่ห์สุดๆ และอาจเรียกได้ว่าเท่ห์กว่ายุคใดในประวัติศาสตร์โลก
